Leesverslag 1: persoonlijke beoordeling

Het boek dat ik gelezen heb, is In de zon kijken van Anne Provoost. Ik vond het een zeer indrukwekkend verhaal.

Onderwerp

Ik vond het boek dat ik heb gelezen zeer interessant. Het is niet zoals de andere boeken die ik lees. Deze ging vooral over een jong meisje die probeerde over de dood van haar vader heen te komen, terwijl de boeken die ik normaal lees altijd meer gaan over liefde, vriendschap en soms ook nog een tikje avontuur of sciencefiction. Het is een heel aangrijpend boek, omdat het heel realistisch is wat dat meisje doormaakt en dat raakt je.

Doordat het zo herkenbaar is, krijgt een onderwerp veel diepgang. Je gaat dan dieper nadenken over de woorden die door de schrijfster geschreven zijn. Je ziet dan verbanden tussen de gevoelens van het meisje en de gevoelens die je zelf hebt als je dat boek leest. De schrijfster heeft daar natuurlijk ook invloed in. Zij moet wel de juiste woorden schrijven, zodat wij er dingen achter kunnen gaan vinden. Dat had ik heel sterk bij dit boek.

Gebeurtenissen

Het boek speelt zich af rond gevoelens. Deze worden verteld aan de hand van gedachten en gebeurtenissen. Het is geschreven vanuit Chloë ’s perspectief. Haar vader is overleden en nu probeert ze dat te verwerken. De belangrijkste motieven van het boek zijn eenzaamheid, rouw, liefde en dood en dit zijn toch thema’s die op gevoelens berusten.

De afloop paste echt precies in het boek. Het is alsof er een hoofdstuk is afgerond van het leven van de hoofdpersonen. Door een gebeurtenis verandert alles en terwijl je probeert te doen alsof er niets veranderd is, verandert er wel degelijk iets. Op het einde vinden de hoofdpersonen iets vertrouwelijks terug van vroeger. Dit zorgt voor een afronding, een einde en dat vind ik altijd heel mooi.

Personen

De hoofdpersoon, Chloë, vond ik levensecht. Ze bracht echt gevoelens over die voor een meisje van negen geloofwaardig waren.  Het is een heel moeilijk probleem waar Chloë mee moet leven, haar vader gaat dood, en dat is prachtig verteld. In sommige opzichten vond ik wel dat de schrijfster iets te volwassen schreef als je bedenkt dat het een meisje van negen is die dit allemaal beleefd.

Ik had gewild dat de schrijver soms iets kinderlijker zou schrijven. Niet op gebied van woordgebruik, maar meer in de gedachten wereld van Chloë. Ik vond dat de schrijfster heel erg duidelijk maakte dat Chloë dingen niet begreep, maar op sommige momenten niet echt op de goede manier. In het boek is een stukje waarin ze bij een rivier gaat wandelen en een man ziet vissen. Een man die blind is en daardoor uit zijn bootje valt. Dit is op zo’n manier geschreven dat ik het gevoel heb dat ze van te voren al weet wat er gaat gebeuren en dat vind ik niet helemaal passen.

Opbouw

Over de opbouw heb ik eigenlijk niet echt heel veel te zeggen. Het was vanuit een goed perspectief geschreven. Ik vond het interessant om een heel volwassen probleem eens met kinderlijke ogen te beschouwen. Vooral ook hoe Chloë omgaat met haar moeder vind ik heel mooi omschreven. Chloë ’s moeder is namelijk bijna blind en moet ook het bedrijf draaiende te houden, waardoor Chloë ’s moeder niet genoeg tijd aan Chloë kan besteden.

Het boek heeft een fragmentarische opbouw. Elk hoofdstuk heeft ongeveer één scene die los van elkaar staan. De Scènes worden aan elkaar verbonden door het thema. Dit geeft weer hoe de kinderen de werkelijkheid ervaren. Het is een mooie manier van schrijven waar de hersenen van Chloë worden verwoord in de opbouw.

Taalgebruik

Ik vond de zinsopbouw niet moeilijk te begrijpen. Ik moest wel even wennen aan de manier van schrijven, omdat de schrijfster vanuit de tegenwoordige tijd schreef. Ook moest ik even wennen aan de woordkeuze. De schrijfster is namelijk Belgisch en dat geeft op sommige momenten een andere woordkeuze. Voor de rest had ik helemaal geen problemen met het taalgebruik

Om dit verhaal mee af te sluiten heb ik één hele mooie zin, het laatste fragment, die precies verwoord hoe het boek in elkaar zit. Het geeft een goed beeld van de verwerking en ook de groei die Chloë, haar moeder en haar half-zusje moesten doormaken.

“Mijn bovenlip voelt nat en warm. Uit mijn neus druppelt bloed. Ik druk mijn mouw tegen mijn neus. Ik wring me als een poezenjong uit haar greep, draai mijn romp naar haar toe, mijn hoofd tegen haar schouder. Ze slaat haar armen om me heen, drukt zich tegen me aan, deint zachtjes met me heen en weer. Ze komt onder de vlekken, van chocolade en bloed, maar ze zegt er niets over, ze merkt het niet”